Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a conclusion in a syllogism

  • 1 conclūsum

        conclūsum ī, n    [P. n. of concludo], a conclusion (of a syllogism), inference.
    * * *
    confined space; conclusion in a syllogism (L+S)

    Latin-English dictionary > conclūsum

  • 2 conclusio

    conclūsĭo, ōnis, f. [concludo].
    I.
    A shutting up, closing (rare, not in Cic.).
    A.
    Abstr.:

    palpebrarum,

    Cael. Aur. Acut. 2, 3 and 10.—
    2.
    In milit. lang., a hostile shutting in, a siege, blockade:

    diutina,

    Caes. B. C. 2, 22; so Nep. Eum. 5, 7.—In plur., Vitr. 5, 9 fin.
    * B.
    Concr.:

    portuum,

    an enclosure, Vitr. 5, 12.—
    II.
    (Acc. to concludo, II. B. and D.; freq. in Cic. and Quint.) A conclusion, end:

    in extremā parte et conclusione muneris ac negotii,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46.—
    B.
    The conclusion of a discourse, peroration:

    conclusio est exitus et determinatio totius orationis,

    Cic. Inv. 1, 52, 98:

    tum autem alii conclusionem orationis et quasi perorationem collocant,

    id. de Or. 2, 19, 80; Auct. Her. 2, 30, 47; cf.:

    perorationem conclusionem alii vocant,

    Quint. 6, 1, 1; cf. also id. 8, 5, 13.—
    C.
    In rhet. lang., a period, Cic. de Or. 2, 8, 34; 3, 44, 174; id. Brut. 8, 33; id. Or. 50, 169; 51 init.; Quint. 9, 4, 22; 9, 4, 57; 9, 4, 123 et saep.—
    D.
    In philos., the conclusion in a syllogism, the consequence:

    conclusio est, quae brevi argumentatione ex eis, quae ante dicta sunt aut facta, conficit, quid necessario consequatur,

    Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. Inv. 1, 29, 44 and 45; id. Div. 2, 49, 103; Quint. 5, 14, 1; 5, 14, 20; 7, 3, 14; 5, 10, 2; 5, 10, 7; 9, 3, 98 Cornif.; Gell. 2, 8, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > conclusio

  • 3 complexiō (conp-)

        complexiō (conp-) ōnis, f    [PARC-, PLEC-], a combination, association: cumulata bonorum.— Of discourse, a summing up, comprehension: brevis totius negotii.—A sentence, period, expression: mira verborum.—In philosophy, a conclusion in a syllogism.—In rhetoric, a dilemma.

    Latin-English dictionary > complexiō (conp-)

  • 4 interrogātiō

        interrogātiō ōnis, f    [interrogo], a questioning, interrogation, question: mea: stultissimae.— A judicial inquiry, examination, C.: tribuni, L.: testium, Ta.—In logic, a conclusion from questions, syllogism: genus interrogationis ignavum.
    * * *
    interrogation, inquiry, questioning

    Latin-English dictionary > interrogātiō

  • 5 complexio

    complexĭo ( conp-), ōnis, f. [complector] (Ciceron.), a combination, connection.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    (atomorum),

    Cic. Fin. 1, 6, 19.—Of the zodiac, App. de Mundo, p. 57, 37.—
    B.
    Esp., in late Lat., for a physical constitution or habit: bona, Firm. Math. 5, 9.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a combination, association:

    cumulata bonorum,

    Cic. Tusc. 5, 10, 28.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of discourse:

    brevis totius negotii,

    comprehension, comprisal, Cic. Inv. 1, 26, 37:

    mira verborum,

    id. Phil. 2, 37, 95.—
    2.
    T. t.
    a.
    In rhet.
    (α).
    A period:

    longissima est igitur complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    Cic. de Or. 3, 47, 182:

    nec acervatim multa frequentans unā complexione devinciet,

    crowd into one period, id. Or. 25, 85.—
    (β). b.
    In philos. lang.
    (α).
    A conclusion in a syllogism, Auct. Her. 2, 18, 28; 2, 29, 40; Cic. Inv. 1, 37, 67; 1, 40, 72; 1, 47, 87; Quint. 5, 14, 5 sq.—
    (β).
    A dilemma, Cic. Inv. 1, 29, 45; Ascon. ad Div. in Caecil. 14, 45.—
    c.
    In gram., a contraction of two syllables into one, for the Gr. sunairesis and sunaloiphê (opp. divisio), Quint. 1, 5, 17; cf. id. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > complexio

  • 6 concludo

    con-clūdo, si, sum, 3 ( part. perf. solecist. conclausa semina, Col. 3, 12, 2), v. a., to shut up closely, to close up, enclose, confine.
    I.
    Prop. (class. in prose and poetry), constr. with in and acc., with adv. and absol. (not with in and abl., for the true read., Cic. Univ. 3 fin., is inclusit):

    in vincla bestiam nequissimam,

    Plaut. Rud. 3, 1, 18; cf.:

    bestias delectationis causā,

    Cic. Fin. 5, 20, 56 Madv.:

    eos concludit, magnam hominum multitudinem,

    id. Verr. 2, 4, 24, § 54:

    quia enim in caveā si forent Conclussi itidem ut pulli gallinacei,

    Plaut. Curc. 3, 80:

    conclusam hic habeo uxorem saevam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 17:

    aliquem in fenestram,

    Plaut. Cas. 1, 44:

    me in cellam cum illā,

    Ter. Ad. 4, 2, 13; cf.:

    in aediculam,

    Plaut. Ep. 3, 3, 21:

    illum aliquo,

    Ter. Eun. 4, 3, 25:

    locum sulco,

    Verg. A. 1, 425:

    at tu conclusas hircinis follibus auras... imitare,

    Hor. S. 1, 4, 19:

    piscina conclusa porticibus,

    Suet. Ner. 31:

    Tigris et Euphrates Mesopotamiam ab utroque latere concludunt,

    Curt. 5, 1, 15:

    vulnera cerā,

    Val. Fl. 1, 479:

    venti procella conclusa,

    Lucr. 6, 125:

    concluso loco,

    id. 4, 458:

    primordia conclusa,

    id. 3, 569:

    suave locus voci resonat conclusus,

    Hor. S. 1, 4, 76:

    conclusa aqua (opp.: profluens amnis),

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    longe aliam esse navigationem concluso mari atque in vastissimo,

    Caes. B. G. 3, 9:

    coagmentis ad centrum respondentibus fornices concluduntur,

    Vitr. 6, 8, 4:

    statio conclusa atque munita,

    Dig. 50, 16, 59.—
    b.
    Humorously:

    non placet qui amicos intra dentis conclusos habet,

    Plaut. Trin. 4, 2, 64.—
    II.
    Trop.
    A.
    To include, compress, restrain, comprise:

    omnia fere, quae sunt conclusa nunc artibus, dispersa et dissipata quondam fuerunt,

    Cic. de Or. 1, 42, 187:

    fortuna tot res, in unum conclusit diem,

    Ter. Eun. 5, 8, 17:

    ut ab illā excludar, huc concludar,

    i. e. I shall be fettered by this marriage, id. And. 2, 3, 12 (ex ferarum translatione concludar dixit, Don.); id. Hec. 4, 4, 80:

    concludere jus civile in parvum et angustum locum,

    Cic. Leg. 1, 5, 17; id. de Or. 1, 61, 260; id. Caes. 22, 63:

    uno hoc volumine vitam excellentium virorum complurium,

    Nep. Epam. 4 fin.; cf.:

    in hanc formulam omnia judicia,

    Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    eidem et infinitam largitionem remittebas et eundem in angustissimam formulam sponsionis concludebas?

    id. ib. 4, 12:

    istum locum in unam speciem,

    Quint. 6, 2, 1.—
    B.
    (Cf. claudo, I. B.) To end, close, conclude:

    facinus natum a cupiditate, auctum per stuprum, crudelitate perfectum atque conclusum,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 82:

    (ancipites variique casus) exitu notabili concluduntur,

    id. Fam. 5, 12, 5:

    provincia in quā laus equitatis, integritatis, facilitatis ad extremum ludorum voluptate concluditur,

    id. Mur. 20, 41:

    vitam,

    Aug. Serm. 322.—Esp., of letters, speech, the written or spoken treatment of any subject, etc.:

    epistulam,

    Cic. Att. 9, 10, 5:

    crimen decumanum,

    id. Verr. 2, 3, 69, § 163:

    ad illa redeamus eaque ipsa concludamus aliquando,

    id. Lael. 26, 109:

    perorationem,

    id. Or. 35, 122.—
    C.
    In rhet., of discourse, to close rhythmically, to round off:

    verborum ordinem alias aliā terminatione,

    Cic. Or. 59, 200:

    sententias,

    id. ib. 69, 230; cf. id. Brut. 8, 34: concludam si potero Latine;

    Graecum enim hunc versum nostis omnes,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    sensum non expleto numero,

    Quint. 9, 4, 122; cf. id. 9, 4, 123 and 125:

    verbum acuto tenore (just before: acuto sono finiant),

    id. 1, 5, 26:

    versum,

    Hor. S. 1, 4, 40.—
    D.
    In philos. t. t., to conclude, infer, make an inference, to argue, demonstrate; with acc.:

    singulas argumentationes,

    Cic. Or. 35, 122; cf.

    argumentum,

    id. Ac. 2, 14, 44; Quint. 5, 13, 60:

    argumentum ratione,

    Cic. Or. 40, 137:

    quomodo efficiatur concludaturque ratio,

    id. Fin. 1, 7, 22: id quod concludere illi velint, non effici ex propositis, nec esse consequens, id. de Or. 2, 53, 215:

    ex rebus concessis concludi quod velis,

    id. Fin. 2, 1, 3.—With acc. and inf.:

    deinde concludebas, summum malum esse dolorem, etc.,

    Cic. Fin. 2, 19, 63; cf. id. Ac. 2, 26, 83.— Absol.:

    concludere hoc modo: si sunt di, etc.,

    Cic. Div. 2, 49, 101:

    ea sumunt ad concludendum, quorum iis nihil conceditur,

    id. ib. 2, 49, 103; Quint. 3, 9, 2; 5, 10, 3; 10, 1, 106; 12, 2, 25.—Hence, P. a.: con-clūsus, a, um, confined, closed, in comp.:

    locus conclusior,

    Hyg. Astr. 4, 14.— Subst.: conclūsum, i, n. (acc. to II. D.), a conclusion in a syllogism, Cic. Fin. 3, 8, 27.— Advv.
    1.
    conclūdenter, by consequence, consequently, Boëth. Arist. Elench. Soph. 1, 10, p. 744.—
    * 2.
    conclūsē (acc. to II. C.), with periods rhetorically rounded, harmoniously:

    concluse apteque dicere,

    Cic. Or. 53, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > concludo

  • 7 concluse

    con-clūdo, si, sum, 3 ( part. perf. solecist. conclausa semina, Col. 3, 12, 2), v. a., to shut up closely, to close up, enclose, confine.
    I.
    Prop. (class. in prose and poetry), constr. with in and acc., with adv. and absol. (not with in and abl., for the true read., Cic. Univ. 3 fin., is inclusit):

    in vincla bestiam nequissimam,

    Plaut. Rud. 3, 1, 18; cf.:

    bestias delectationis causā,

    Cic. Fin. 5, 20, 56 Madv.:

    eos concludit, magnam hominum multitudinem,

    id. Verr. 2, 4, 24, § 54:

    quia enim in caveā si forent Conclussi itidem ut pulli gallinacei,

    Plaut. Curc. 3, 80:

    conclusam hic habeo uxorem saevam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 17:

    aliquem in fenestram,

    Plaut. Cas. 1, 44:

    me in cellam cum illā,

    Ter. Ad. 4, 2, 13; cf.:

    in aediculam,

    Plaut. Ep. 3, 3, 21:

    illum aliquo,

    Ter. Eun. 4, 3, 25:

    locum sulco,

    Verg. A. 1, 425:

    at tu conclusas hircinis follibus auras... imitare,

    Hor. S. 1, 4, 19:

    piscina conclusa porticibus,

    Suet. Ner. 31:

    Tigris et Euphrates Mesopotamiam ab utroque latere concludunt,

    Curt. 5, 1, 15:

    vulnera cerā,

    Val. Fl. 1, 479:

    venti procella conclusa,

    Lucr. 6, 125:

    concluso loco,

    id. 4, 458:

    primordia conclusa,

    id. 3, 569:

    suave locus voci resonat conclusus,

    Hor. S. 1, 4, 76:

    conclusa aqua (opp.: profluens amnis),

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    longe aliam esse navigationem concluso mari atque in vastissimo,

    Caes. B. G. 3, 9:

    coagmentis ad centrum respondentibus fornices concluduntur,

    Vitr. 6, 8, 4:

    statio conclusa atque munita,

    Dig. 50, 16, 59.—
    b.
    Humorously:

    non placet qui amicos intra dentis conclusos habet,

    Plaut. Trin. 4, 2, 64.—
    II.
    Trop.
    A.
    To include, compress, restrain, comprise:

    omnia fere, quae sunt conclusa nunc artibus, dispersa et dissipata quondam fuerunt,

    Cic. de Or. 1, 42, 187:

    fortuna tot res, in unum conclusit diem,

    Ter. Eun. 5, 8, 17:

    ut ab illā excludar, huc concludar,

    i. e. I shall be fettered by this marriage, id. And. 2, 3, 12 (ex ferarum translatione concludar dixit, Don.); id. Hec. 4, 4, 80:

    concludere jus civile in parvum et angustum locum,

    Cic. Leg. 1, 5, 17; id. de Or. 1, 61, 260; id. Caes. 22, 63:

    uno hoc volumine vitam excellentium virorum complurium,

    Nep. Epam. 4 fin.; cf.:

    in hanc formulam omnia judicia,

    Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    eidem et infinitam largitionem remittebas et eundem in angustissimam formulam sponsionis concludebas?

    id. ib. 4, 12:

    istum locum in unam speciem,

    Quint. 6, 2, 1.—
    B.
    (Cf. claudo, I. B.) To end, close, conclude:

    facinus natum a cupiditate, auctum per stuprum, crudelitate perfectum atque conclusum,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 82:

    (ancipites variique casus) exitu notabili concluduntur,

    id. Fam. 5, 12, 5:

    provincia in quā laus equitatis, integritatis, facilitatis ad extremum ludorum voluptate concluditur,

    id. Mur. 20, 41:

    vitam,

    Aug. Serm. 322.—Esp., of letters, speech, the written or spoken treatment of any subject, etc.:

    epistulam,

    Cic. Att. 9, 10, 5:

    crimen decumanum,

    id. Verr. 2, 3, 69, § 163:

    ad illa redeamus eaque ipsa concludamus aliquando,

    id. Lael. 26, 109:

    perorationem,

    id. Or. 35, 122.—
    C.
    In rhet., of discourse, to close rhythmically, to round off:

    verborum ordinem alias aliā terminatione,

    Cic. Or. 59, 200:

    sententias,

    id. ib. 69, 230; cf. id. Brut. 8, 34: concludam si potero Latine;

    Graecum enim hunc versum nostis omnes,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    sensum non expleto numero,

    Quint. 9, 4, 122; cf. id. 9, 4, 123 and 125:

    verbum acuto tenore (just before: acuto sono finiant),

    id. 1, 5, 26:

    versum,

    Hor. S. 1, 4, 40.—
    D.
    In philos. t. t., to conclude, infer, make an inference, to argue, demonstrate; with acc.:

    singulas argumentationes,

    Cic. Or. 35, 122; cf.

    argumentum,

    id. Ac. 2, 14, 44; Quint. 5, 13, 60:

    argumentum ratione,

    Cic. Or. 40, 137:

    quomodo efficiatur concludaturque ratio,

    id. Fin. 1, 7, 22: id quod concludere illi velint, non effici ex propositis, nec esse consequens, id. de Or. 2, 53, 215:

    ex rebus concessis concludi quod velis,

    id. Fin. 2, 1, 3.—With acc. and inf.:

    deinde concludebas, summum malum esse dolorem, etc.,

    Cic. Fin. 2, 19, 63; cf. id. Ac. 2, 26, 83.— Absol.:

    concludere hoc modo: si sunt di, etc.,

    Cic. Div. 2, 49, 101:

    ea sumunt ad concludendum, quorum iis nihil conceditur,

    id. ib. 2, 49, 103; Quint. 3, 9, 2; 5, 10, 3; 10, 1, 106; 12, 2, 25.—Hence, P. a.: con-clūsus, a, um, confined, closed, in comp.:

    locus conclusior,

    Hyg. Astr. 4, 14.— Subst.: conclūsum, i, n. (acc. to II. D.), a conclusion in a syllogism, Cic. Fin. 3, 8, 27.— Advv.
    1.
    conclūdenter, by consequence, consequently, Boëth. Arist. Elench. Soph. 1, 10, p. 744.—
    * 2.
    conclūsē (acc. to II. C.), with periods rhetorically rounded, harmoniously:

    concluse apteque dicere,

    Cic. Or. 53, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > concluse

  • 8 conclusum

    con-clūdo, si, sum, 3 ( part. perf. solecist. conclausa semina, Col. 3, 12, 2), v. a., to shut up closely, to close up, enclose, confine.
    I.
    Prop. (class. in prose and poetry), constr. with in and acc., with adv. and absol. (not with in and abl., for the true read., Cic. Univ. 3 fin., is inclusit):

    in vincla bestiam nequissimam,

    Plaut. Rud. 3, 1, 18; cf.:

    bestias delectationis causā,

    Cic. Fin. 5, 20, 56 Madv.:

    eos concludit, magnam hominum multitudinem,

    id. Verr. 2, 4, 24, § 54:

    quia enim in caveā si forent Conclussi itidem ut pulli gallinacei,

    Plaut. Curc. 3, 80:

    conclusam hic habeo uxorem saevam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 17:

    aliquem in fenestram,

    Plaut. Cas. 1, 44:

    me in cellam cum illā,

    Ter. Ad. 4, 2, 13; cf.:

    in aediculam,

    Plaut. Ep. 3, 3, 21:

    illum aliquo,

    Ter. Eun. 4, 3, 25:

    locum sulco,

    Verg. A. 1, 425:

    at tu conclusas hircinis follibus auras... imitare,

    Hor. S. 1, 4, 19:

    piscina conclusa porticibus,

    Suet. Ner. 31:

    Tigris et Euphrates Mesopotamiam ab utroque latere concludunt,

    Curt. 5, 1, 15:

    vulnera cerā,

    Val. Fl. 1, 479:

    venti procella conclusa,

    Lucr. 6, 125:

    concluso loco,

    id. 4, 458:

    primordia conclusa,

    id. 3, 569:

    suave locus voci resonat conclusus,

    Hor. S. 1, 4, 76:

    conclusa aqua (opp.: profluens amnis),

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    longe aliam esse navigationem concluso mari atque in vastissimo,

    Caes. B. G. 3, 9:

    coagmentis ad centrum respondentibus fornices concluduntur,

    Vitr. 6, 8, 4:

    statio conclusa atque munita,

    Dig. 50, 16, 59.—
    b.
    Humorously:

    non placet qui amicos intra dentis conclusos habet,

    Plaut. Trin. 4, 2, 64.—
    II.
    Trop.
    A.
    To include, compress, restrain, comprise:

    omnia fere, quae sunt conclusa nunc artibus, dispersa et dissipata quondam fuerunt,

    Cic. de Or. 1, 42, 187:

    fortuna tot res, in unum conclusit diem,

    Ter. Eun. 5, 8, 17:

    ut ab illā excludar, huc concludar,

    i. e. I shall be fettered by this marriage, id. And. 2, 3, 12 (ex ferarum translatione concludar dixit, Don.); id. Hec. 4, 4, 80:

    concludere jus civile in parvum et angustum locum,

    Cic. Leg. 1, 5, 17; id. de Or. 1, 61, 260; id. Caes. 22, 63:

    uno hoc volumine vitam excellentium virorum complurium,

    Nep. Epam. 4 fin.; cf.:

    in hanc formulam omnia judicia,

    Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    eidem et infinitam largitionem remittebas et eundem in angustissimam formulam sponsionis concludebas?

    id. ib. 4, 12:

    istum locum in unam speciem,

    Quint. 6, 2, 1.—
    B.
    (Cf. claudo, I. B.) To end, close, conclude:

    facinus natum a cupiditate, auctum per stuprum, crudelitate perfectum atque conclusum,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 82:

    (ancipites variique casus) exitu notabili concluduntur,

    id. Fam. 5, 12, 5:

    provincia in quā laus equitatis, integritatis, facilitatis ad extremum ludorum voluptate concluditur,

    id. Mur. 20, 41:

    vitam,

    Aug. Serm. 322.—Esp., of letters, speech, the written or spoken treatment of any subject, etc.:

    epistulam,

    Cic. Att. 9, 10, 5:

    crimen decumanum,

    id. Verr. 2, 3, 69, § 163:

    ad illa redeamus eaque ipsa concludamus aliquando,

    id. Lael. 26, 109:

    perorationem,

    id. Or. 35, 122.—
    C.
    In rhet., of discourse, to close rhythmically, to round off:

    verborum ordinem alias aliā terminatione,

    Cic. Or. 59, 200:

    sententias,

    id. ib. 69, 230; cf. id. Brut. 8, 34: concludam si potero Latine;

    Graecum enim hunc versum nostis omnes,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    sensum non expleto numero,

    Quint. 9, 4, 122; cf. id. 9, 4, 123 and 125:

    verbum acuto tenore (just before: acuto sono finiant),

    id. 1, 5, 26:

    versum,

    Hor. S. 1, 4, 40.—
    D.
    In philos. t. t., to conclude, infer, make an inference, to argue, demonstrate; with acc.:

    singulas argumentationes,

    Cic. Or. 35, 122; cf.

    argumentum,

    id. Ac. 2, 14, 44; Quint. 5, 13, 60:

    argumentum ratione,

    Cic. Or. 40, 137:

    quomodo efficiatur concludaturque ratio,

    id. Fin. 1, 7, 22: id quod concludere illi velint, non effici ex propositis, nec esse consequens, id. de Or. 2, 53, 215:

    ex rebus concessis concludi quod velis,

    id. Fin. 2, 1, 3.—With acc. and inf.:

    deinde concludebas, summum malum esse dolorem, etc.,

    Cic. Fin. 2, 19, 63; cf. id. Ac. 2, 26, 83.— Absol.:

    concludere hoc modo: si sunt di, etc.,

    Cic. Div. 2, 49, 101:

    ea sumunt ad concludendum, quorum iis nihil conceditur,

    id. ib. 2, 49, 103; Quint. 3, 9, 2; 5, 10, 3; 10, 1, 106; 12, 2, 25.—Hence, P. a.: con-clūsus, a, um, confined, closed, in comp.:

    locus conclusior,

    Hyg. Astr. 4, 14.— Subst.: conclūsum, i, n. (acc. to II. D.), a conclusion in a syllogism, Cic. Fin. 3, 8, 27.— Advv.
    1.
    conclūdenter, by consequence, consequently, Boëth. Arist. Elench. Soph. 1, 10, p. 744.—
    * 2.
    conclūsē (acc. to II. C.), with periods rhetorically rounded, harmoniously:

    concluse apteque dicere,

    Cic. Or. 53, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > conclusum

  • 9 conplexio

    complexĭo ( conp-), ōnis, f. [complector] (Ciceron.), a combination, connection.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    (atomorum),

    Cic. Fin. 1, 6, 19.—Of the zodiac, App. de Mundo, p. 57, 37.—
    B.
    Esp., in late Lat., for a physical constitution or habit: bona, Firm. Math. 5, 9.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a combination, association:

    cumulata bonorum,

    Cic. Tusc. 5, 10, 28.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of discourse:

    brevis totius negotii,

    comprehension, comprisal, Cic. Inv. 1, 26, 37:

    mira verborum,

    id. Phil. 2, 37, 95.—
    2.
    T. t.
    a.
    In rhet.
    (α).
    A period:

    longissima est igitur complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    Cic. de Or. 3, 47, 182:

    nec acervatim multa frequentans unā complexione devinciet,

    crowd into one period, id. Or. 25, 85.—
    (β). b.
    In philos. lang.
    (α).
    A conclusion in a syllogism, Auct. Her. 2, 18, 28; 2, 29, 40; Cic. Inv. 1, 37, 67; 1, 40, 72; 1, 47, 87; Quint. 5, 14, 5 sq.—
    (β).
    A dilemma, Cic. Inv. 1, 29, 45; Ascon. ad Div. in Caecil. 14, 45.—
    c.
    In gram., a contraction of two syllables into one, for the Gr. sunairesis and sunaloiphê (opp. divisio), Quint. 1, 5, 17; cf. id. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > conplexio

  • 10 ratiōcinātiō

        ratiōcinātiō ōnis, f    [ratiocinor], an exercise of the reasoning powers, calm reasoning, ratiocination. ratiocinatio est diligens et considerata excogitatio.— A rational conclusion, syllogism.
    * * *
    reasoning; esp. a form of argument, syllogism

    Latin-English dictionary > ratiōcinātiō

  • 11 conclūsiuncula

        conclūsiuncula ae, f dim.    [conclusio], a captious conclusion, sophism: minutulae.
    * * *
    quibbling syllogism/argument; trifling/captious conclusion (L+S); sophism

    Latin-English dictionary > conclūsiuncula

  • 12 argumentum

    argūmentum, i, n. [arguo].
    I.
    A.. The means by which an assertion or assumption may be made clear, proved, an argument, evidence, proof (and in particular, that which rests upon facts, while ratio is that which depends upon reasoning):

    argumentum est ratio, quae rei dubiae facit fidem,

    Cic. Top. 2, 7: quid est argumentum? Probabile inventum ad faciendam fidem, id. Part. Or. 2:

    argumentum est ratio probationem praestans, quā colligitur aliquid per aliud, et quae, quod est dubium, per id quod dubium non est, confirmat,

    Quint. 5, 10, 11:

    de eā re signa atque argumenta paucis verbis eloquar,

    Plaut. Am. 5, 1, 35; 1, 1, 267; id. Rud. 4, 3, 84; id. Truc. 2, 6, 26 al.:

    commemorando Argumenta fidem dictis conradere,

    Lucr. 1, 401; so id. 1, 417:

    argumenta multa et firma ad probandum,

    Cic. Brut. 78, 272:

    aliquid exemplis magis quam argumentis refellere,

    id. de Or. 1, 19, 88:

    argumento esse,

    Liv. 5, 44; 39, 51:

    litterae ad senatum missae argumentum fuere, etc.,

    id. 8, 30:

    In argumentum fidei retentum pallium ostendit marito,

    Vulg. Gen. 39, 16; ib. Act. 1, 3:

    inopia fecerat eam (rem parvam) argumentum ingens caritatis,

    Liv. 5, 47:

    libertatis argumentum,

    Tac. G. 25:

    Est fides argumentum non apparentium,

    Vulg. Heb. 11, 22:

    addit pro argumento,

    Suet. Calig. 8:

    velut argumentum rursus conditae urbis,

    id. ib. 16:

    levibus utrimque argumentis,

    id. Galb. 7 et saep.—
    B.
    A sign by which any thing is known, a mark, token, evidence:

    animi laeti Argumenta,

    signs, indications, Ov. M. 4, 762:

    voti potentis,

    id. ib. 8, 745: unguentarii myrrham digerunt haud difficulter odoris atque pinguetudinis argumentis, according to the indications of smell, etc., Plin. 12, 15, 35, § 68:

    caelum quidem haud dubie caelati argumenti dicimus,

    id. 2, 4, 3, § 8:

    amoris hoc est argumentum, non malignitatis,

    Petr. 137, 8:

    argumenta viri, i. e. indicia,

    Juv. 9, 85 al. —
    II.
    The matter which lies at the basis of any written or artistic representation, contents, subject, theme, argument, hupothesis:

    Argumentum plura significat. Nam et fabulae ad actum scaenicarum compositae argumenta dicuntur: et orationum Ciceronis velut thema ipse exponens Pedianus, argumentum, inquit, tale est: quo apparet omnem ad scribendum destinatam materiam ita appellari,

    Quint. 5, 10, 9 and 10.
    A.
    Of every kind of representation in writing.
    1.
    Lit.:

    argumentum est ficta res, quae tamen fieri potuit,

    Cic. Inv. 1, 19; id. Att. 15, 4, 3:

    tabulae novae, quid habent argumenti, nisi ut, etc.,

    what is their drift? what do they mean? id. Off. 2, 23, 84:

    epistulae,

    id. Att. 10, 13; 9, 10; 1, 19.
    a.
    But esp. freq., the subject-matter of a poem or fictitious writing, the subject, contents:

    post argumentum hujus eloquar tragoediae,

    Plaut. Am. prol. 51; cf. id. ib. 96; so id. Trin. 3, 2, 81:

    argumentum narrare,

    Ter. And. prol. 6:

    fabulae,

    id. Ad. prol. 22:

    Livius Andronicus ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere,

    i. e. a scenic representation of a subject in its connection, Liv. 7, 2:

    spectaculum, quo argumenta inferorum explicarentur,

    Suet. Calig. 57.—Hence,
    b.
    Meton. ( part for the whole), a poem in gen.:

    explicare argumenti exitum,

    Cic. N. D. 1, 20, 53:

    hoc argumento se describi sentiat,

    Phaedr. 4, 8; so id. 4, 16; 5, 3; cf. Enn. ap. Gell. 2, 29 fin.:

    sumque argumenti conditor ipse mei,

    I am myself the subject of my poem, Ov. Tr. 5, 1, 10.—
    2.
    Trop., intrinsic worth, reality, truth:

    haec tota fabella... quam est sine argumento,

    without value, reality, Cic. Cael. 27:

    non sine argumento maledicere,

    not without some reason, id. ib. 3 fin.
    B.
    The subject of artistic representations ( sculpture, painting, embroidery. etc.):

    ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis,

    Cic. Verr. 2, 4, 56:

    (cratera) fabricaverat Alcon Hyleus, et longo caelaverat argumento,

    Ov. M. 13, 684; cf. id. ib. 2, 5 sq.:

    vetus in telā deducitur argumentum,

    id. ib. 6, 69; Verg. A. 7, 791:

    Parrhasii tabulae,

    Suet. Tib. 44.— In philos. lang., a conclusion, a syllogism:

    Nam concludi non potest nisi iis, quae ad concludendum sumpta erunt, ita probatis ut falsa ejusdem modi nulla possint esse,

    Cic. Ac. 2, 14, 44 al.

    Lewis & Short latin dictionary > argumentum

  • 13 collectio

    collectĭo ( conl-), ōnis, f. [id.].
    I.
    Abstr., a collecting together.
    A.
    Prop.:

    membrorum (Absyrti),

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22:

    spiritūs,

    Petr. 98:

    fructuum,

    Dig. 9, 2, 27, § 25: terrae, Paul. ex Fest. p. 96, 17 Müll.—
    B.
    Trop., the collecting, acquiring:

    amicorum (opp. detractio),

    Sen. Ep. 74, 25.—
    2.
    Esp.
    a.
    In rhet. lang., a summing up of things said, a short repetition, recapitulation, summary, anakephalaiôsis, * Cic. Brut. 88, 302; Auct. Her. 1, 6, 10; Quint. 4, 4, 2.—
    b.
    In post-Aug. philos. lang., argumentation, reasoning, a syllogism, a conclusion, inference, Sen. Ep. 45, 7; 85, 2; Quint. 9, 2, 103; Plin. 2, 23, 21, § 85; Arn. 1, 35.—
    II.
    Concr. in medic. lang., a swelling, tumor, abscess, Plin. 22, 25, 58, § 122; 24, 4, 7, § 13; 26, 12, 79, § 127; 27, 12, 87, § 110 et saep.; Sen. Ep. 68, 7; Scrib. Comp. 206.

    Lewis & Short latin dictionary > collectio

  • 14 conlectio

    collectĭo ( conl-), ōnis, f. [id.].
    I.
    Abstr., a collecting together.
    A.
    Prop.:

    membrorum (Absyrti),

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22:

    spiritūs,

    Petr. 98:

    fructuum,

    Dig. 9, 2, 27, § 25: terrae, Paul. ex Fest. p. 96, 17 Müll.—
    B.
    Trop., the collecting, acquiring:

    amicorum (opp. detractio),

    Sen. Ep. 74, 25.—
    2.
    Esp.
    a.
    In rhet. lang., a summing up of things said, a short repetition, recapitulation, summary, anakephalaiôsis, * Cic. Brut. 88, 302; Auct. Her. 1, 6, 10; Quint. 4, 4, 2.—
    b.
    In post-Aug. philos. lang., argumentation, reasoning, a syllogism, a conclusion, inference, Sen. Ep. 45, 7; 85, 2; Quint. 9, 2, 103; Plin. 2, 23, 21, § 85; Arn. 1, 35.—
    II.
    Concr. in medic. lang., a swelling, tumor, abscess, Plin. 22, 25, 58, § 122; 24, 4, 7, § 13; 26, 12, 79, § 127; 27, 12, 87, § 110 et saep.; Sen. Ep. 68, 7; Scrib. Comp. 206.

    Lewis & Short latin dictionary > conlectio

  • 15 cornutae

    1.
    cornūtus, a, um, adj. [cornu], horned:

    animalia,

    Varr. R. R. 2, 7, 2:

    aries,

    Col. 7, 3, 4.—
    B.
    Meton. (cf. cornu, I. B.):

    quadrupedes (i. e. elephanti),

    Varr. L. L. 7, § 39 Müll.:

    luna,

    Amm. 14, 2, 2.—
    C.
    Subst.:
    1.
    cornūti, ōrum, m. (= tauri), bullocks, Att. ap. Non. p. 395, 24 (Trag. Rel. v. 494 Rib.).—
    2.
    cornūtae, ārum, f., a kind of sea-fish. Plin. 32, 11, 53, § 145; Apic. 10, 3, § 454.—
    II.
    Trop.: syllogismus, a horned syllogism, a sophistical conclusion, sophism, = ceratina, Hier. Ep. 69, n. 2; cf.:

    cornuta interrogatio,

    id. adv. Helvid. 16.
    2.
    Cornūtus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    Annaeus Cornutus, a grammarian, Gell. 2, 6.—
    II.
    M. Cornutus, a prætor during the consulate of Hirtius and Pansa, Cic. Phil. 14, 14, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > cornutae

  • 16 cornuti

    1.
    cornūtus, a, um, adj. [cornu], horned:

    animalia,

    Varr. R. R. 2, 7, 2:

    aries,

    Col. 7, 3, 4.—
    B.
    Meton. (cf. cornu, I. B.):

    quadrupedes (i. e. elephanti),

    Varr. L. L. 7, § 39 Müll.:

    luna,

    Amm. 14, 2, 2.—
    C.
    Subst.:
    1.
    cornūti, ōrum, m. (= tauri), bullocks, Att. ap. Non. p. 395, 24 (Trag. Rel. v. 494 Rib.).—
    2.
    cornūtae, ārum, f., a kind of sea-fish. Plin. 32, 11, 53, § 145; Apic. 10, 3, § 454.—
    II.
    Trop.: syllogismus, a horned syllogism, a sophistical conclusion, sophism, = ceratina, Hier. Ep. 69, n. 2; cf.:

    cornuta interrogatio,

    id. adv. Helvid. 16.
    2.
    Cornūtus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    Annaeus Cornutus, a grammarian, Gell. 2, 6.—
    II.
    M. Cornutus, a prætor during the consulate of Hirtius and Pansa, Cic. Phil. 14, 14, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > cornuti

  • 17 Cornutus

    1.
    cornūtus, a, um, adj. [cornu], horned:

    animalia,

    Varr. R. R. 2, 7, 2:

    aries,

    Col. 7, 3, 4.—
    B.
    Meton. (cf. cornu, I. B.):

    quadrupedes (i. e. elephanti),

    Varr. L. L. 7, § 39 Müll.:

    luna,

    Amm. 14, 2, 2.—
    C.
    Subst.:
    1.
    cornūti, ōrum, m. (= tauri), bullocks, Att. ap. Non. p. 395, 24 (Trag. Rel. v. 494 Rib.).—
    2.
    cornūtae, ārum, f., a kind of sea-fish. Plin. 32, 11, 53, § 145; Apic. 10, 3, § 454.—
    II.
    Trop.: syllogismus, a horned syllogism, a sophistical conclusion, sophism, = ceratina, Hier. Ep. 69, n. 2; cf.:

    cornuta interrogatio,

    id. adv. Helvid. 16.
    2.
    Cornūtus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    Annaeus Cornutus, a grammarian, Gell. 2, 6.—
    II.
    M. Cornutus, a prætor during the consulate of Hirtius and Pansa, Cic. Phil. 14, 14, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Cornutus

  • 18 cornutus

    1.
    cornūtus, a, um, adj. [cornu], horned:

    animalia,

    Varr. R. R. 2, 7, 2:

    aries,

    Col. 7, 3, 4.—
    B.
    Meton. (cf. cornu, I. B.):

    quadrupedes (i. e. elephanti),

    Varr. L. L. 7, § 39 Müll.:

    luna,

    Amm. 14, 2, 2.—
    C.
    Subst.:
    1.
    cornūti, ōrum, m. (= tauri), bullocks, Att. ap. Non. p. 395, 24 (Trag. Rel. v. 494 Rib.).—
    2.
    cornūtae, ārum, f., a kind of sea-fish. Plin. 32, 11, 53, § 145; Apic. 10, 3, § 454.—
    II.
    Trop.: syllogismus, a horned syllogism, a sophistical conclusion, sophism, = ceratina, Hier. Ep. 69, n. 2; cf.:

    cornuta interrogatio,

    id. adv. Helvid. 16.
    2.
    Cornūtus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    Annaeus Cornutus, a grammarian, Gell. 2, 6.—
    II.
    M. Cornutus, a prætor during the consulate of Hirtius and Pansa, Cic. Phil. 14, 14, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > cornutus

  • 19 syllogismos

    syllŏgismus or - os (syllogismus, Sid. Pan. 205), i, m., = sullogismos, a form of reasoning in which a conclusion is drawn from two premises, a syllogism (post-Aug.), Gell. 2, 8, 7; Sen. Ep. 108, 12; 113, 26; Plin. Ep. 2, 3, 3; Quint. 3, 6, 43; 3, 6, 77; 3, 6, 88; 3, 6, 103; 5, 10, 88; 5, 14, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > syllogismos

  • 20 syllogismus

    syllŏgismus or - os (syllogismus, Sid. Pan. 205), i, m., = sullogismos, a form of reasoning in which a conclusion is drawn from two premises, a syllogism (post-Aug.), Gell. 2, 8, 7; Sen. Ep. 108, 12; 113, 26; Plin. Ep. 2, 3, 3; Quint. 3, 6, 43; 3, 6, 77; 3, 6, 88; 3, 6, 103; 5, 10, 88; 5, 14, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > syllogismus

См. также в других словарях:

  • Syllogism — A syllogism (Greek: συλλογισμός – syllogismos – conclusion, inference ) is a kind of logical argument in which one proposition (the conclusion) is inferred from two or more others (the premises) of a certain form. In antiquity, there were… …   Wikipedia

  • Syllogism — Syl lo*gism, n. [OE. silogisme, OF. silogime, sillogisme, F. syllogisme, L. syllogismus, Gr. syllogismo s a reckoning all together, a reasoning, syllogism, fr. syllogi zesqai to reckon all together, to bring at once before the mind, to infer,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Conclusion — Con*clu sion, n. [F., fr. L. conclusio. See {Conclude}.] 1. The last part of anything; close; termination; end. [1913 Webster] A fluorish of trumpets announced the conclusion of the contest. Prescott. [1913 Webster] 2. Final decision;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Conclusion to the country — Conclusion Con*clu sion, n. [F., fr. L. conclusio. See {Conclude}.] 1. The last part of anything; close; termination; end. [1913 Webster] A fluorish of trumpets announced the conclusion of the contest. Prescott. [1913 Webster] 2. Final decision;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • syllogism — late 14c., from O.Fr. silogisme a syllogism, from L. syllogismus, from Gk. syllogismos a syllogism, originally inference, conclusion, computation, calculation, from syllogizesthai bring together, premise, conclude, lit. think together, from syn… …   Etymology dictionary

  • syllogism — ► NOUN ▪ a form of reasoning in which a conclusion is drawn from two given or assumed propositions (premises); a common or middle term is present in the two premises but not in the conclusion, which may be invalid (e.g. all dogs are animals; all… …   English terms dictionary

  • syllogism — [sil′ə jiz΄əm] n. [ME silogisme < MFr < L syllogismus < Gr syllogismos, a reckoning together < syllogizesthai, to reckon together, sum up < syn , together + logizesthai, to reason < logos, word: see LOGIC] 1. an argument or form …   English World dictionary

  • conclusion — [kən klo͞o′zhən] n. [ME & OFr < L conclusio, a closing, conclusion < pp. of CONCLUDE] 1. the end or last part; specif., a) the last division of a discourse, often containing a summary of what went before b) the last step in a reasoning… …   English World dictionary

  • syllogism — /sil euh jiz euhm/, n. 1. Logic. an argument the conclusion of which is supported by two premises, of which one (major premise) contains the term (major term) that is the predicate of the conclusion, and the other (minor premise) contains the… …   Universalium

  • syllogism — A syllogism (properly, a categorical syllogism) is the inference of one proposition from two premises. An example is: all horses have tails; all things with tails are four legged; so all horses are four legged. Each premise has one term in common …   Philosophy dictionary

  • syllogism — /ˈsɪlədʒɪzəm / (say siluhjizuhm) noun 1. Logic an argument with two premises and a conclusion. Both the premises of a categorical syllogism are categorical propositions, containing just three distinct terms between them, e.g. all men are mortal… …  

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»